آستانه
هر ورود يا رسيدنی مبتنی بر انتظارها و چشم داشت هايي است. فرد از مکانی ديگر می آيد، راه درازی را می پيمايد و به اين ترتيب خود را آماده رويارویی با مکانی جديد می کند. ورود به معنای «گذر» زمانی روی می دهد که فرد از آستانه يک مکان عبور کند. اين ارتباط درون و برون، حقيقتی است که برای هويت يافتن هر مکانی، اهميت بنيادين دارد. علاوه بر اين، دروازه هر شهر، کارکردی فراتر از دفاع از آن داشته، باز نماينده مکان آن شهر بوده و بر انتظار و چشم داشت از آن مکان مهر تأييد می نهد (نقطه ای برای رويارويي با آن چه به روی انسان گشوده می شد)؛ (شولتس، 1387 : 40 – 43 ). بخشی از چهار چوب در که در پایین چهار چوب قرار دارد، آستانه نامیده می شود. آستانه برخی از درها را اندکی بلندتر می ساختند تا تمایز بین دو فضا به بهترین شکل صورت پذیرد. (نیلفروشان، 1381)
- نوربرگ شولتس، کريستيان (1387)، معماری: حضور، زبان و مکان. ترجمه : عليرضا سید احمدیان، تهران : انتشارات نيلوفر.
- نیلفروشان. محمدرضا (1381)، ورودی های اصفهان، فرهنگ هنر معماری.