بادگیر در معماری ایرانی

بادگیر

بادگیر یکی از سیستم هاي غیر فعـال اسـت کـه در همین راستا به عنوان یک سیستم خنک کننده و تهویـه بـراي قرون متمادي در ایران در مناطق مرکزي مانند کاشـان، یـزد، کرمان و نیز قسمت جنوبی کشور در حاشـیه خلـیج فـارس و در کشـورهاي مختلـف در خـاورمیانـه و شـمال افریقـا مورد استفاده قرار گرفته است (1989 ,Yarshater). بادگیر یک ویژگی معماری (سبز) است که از تهویه طبیعی برای القای جریان هوای خارجی به ساختمان استفاده می کند (1978 ,Bahadori) و (Liu, Shichao, Mak, CM, and Niu, JianLei, 2011). امروزه، بادگیرها با ارتفاعات، تعداد بازشوها و موقعیت های نصب مختلف طراحی می شوند. زیرا تغییر جهت و سرعت باد می تواند بر عملکرد سیستم تأثیر داشته باشد (Liu, Shichao, Mak, CM, and Niu, JianLei, 2011). علاوه بر این، القای جریان باد بطور مستقیم در سطح بالا، سیستم را قادر می سازد از غلظت بالاتر آلاینده های موجود در سطح زمین جلوگیری کند (Liu, Shichao, Mak, CM, and Niu, JianLei, 2011).

•  Yarshater, E. (1989), Encyclopedia Iranica, Vol. 2, Routledge and Kogan Paul Press, New York.
• Bahadori, Mehdi N. Passive cooling systems in Iranian architecture. Scientific American, 238(2):144-155, 1978.
• Liu, Shichao, Mak, CM, and Niu, JianLei. Numerical eval uation of louver configuration and ventilation strategies for the windcatcher system. Building and environment, 46(8):1600-1616, 2011.