تالار در معماری ایرانی
محلی برای نشستن و خواب است و در ضلع رو به روی تهرانی قرار می گیرد و در ضلعی که شدت تابش خورشید به آن کم تر باشد، ساخته می شود. جهت قرارگیری (جنوب و شرق) این فضا نیز مانند تهرانی، بسته به کشیدگی شکل زمین بوده است. اتاق های دیگر اتاق های پاییزنشین و بهارنشین هستند که بر اساس نور خورشید و شرایط اقلیمی به ترتیب در فصل پاییز و بهار استفاده می شدند. تالار، اتاق های پاییزنشین و بهارنشین به ترتیب بعد از تهرانی حائز اهمیت بوده و در بعضی از خانه ها ساخته نشده اند (رفیعی سرشکی، رفیع زاده و رنجبر کرمانی، 190 :1383). اتاق کشیده و بزرگ که به هنگام آمدن مهمان استفاده می شد، تالار می گفتند. اگر تالار رو به میانسرا باز نمی شد و در میان اتاق های دیگر جای می گرفت، به آن تَنَبی می گفتند. تَنَبی با گرمای تابستان و سرمای زمستان بسیار سازگار بود. این فضا رو به میانسرا، درگاه و پنجره ای نداشت و نورگیری آن از آسمانه بود و آسمانه آن را بیش تر دولایه می ساختند تا هوای درون را خنک نگه دارد (نیلفروشان، 1386).
- نیلفروشان، محمدرضا (1386)، معماری ایرانی (از آغاز تا دوره قاجاریه)، کانون آگهی و تبلیغات ارشاد، اصفهان مقالات
- رفیعی سرشکی، بیژن و رفیع زاده، ندا و رنجبرکرمانی، علی محمد (1383)، واژگان فضاهای خانه، فرهنگ مهرازی معماری ایران تهران : مرکز تحقیقات ساختمان و مسکن.