حجره در بازار سنتی ایرانی
کوچک ترین واحد بنا در بازارهای ایرانی که به صورت اتاق های کوچک جهت فروش مستقیم کالا به خریداران طراحی شده و از یک یا چند وجه به معبر یا راسته ای از بازار باز می شود که به آن مغازه یا دکان نیز می گویند. شکل و ابعاد حجره به تناسب نوع کالا، ویژگی های خریداران و ویژگی های محیطی و جغرافیایی هم چون اقلیم و… متفاوت می باشد. به عقیده برخی از صاحب نظران در حقیقت عنصر اساسی مرکز تجاری شهر دکان بوده که تجلیگاه عرصه ی جمعی آن بازار را به وجود می آورد(ریمون، 1992). معمولا در انتهاي دکان ها پستويي است که از آن به عنوان انبار، کارگاه يا دفتر استفاده مي شود. سطح برخی از دکان ها هم تراز سطح معبر و يا اندکي پايين تر است. (مانند بسياري آهنگری ها، مسگری ها و نجاري ها) در برخی از دکان ها نیز کف دکان از سطح زمين بلندتر است.(50 تا 70 سانتي متر) اين اختلاف سطح، خود به خود سکويي را جلوي مغازه شکل مي دهد که محلي براي نشستن و استراحت مشتري است. اين سکوها وسيله خوبي براي عرضه کالا و قراردادن آن در دسترس مشتري می باشد. شيوة عرضه کالاها معمولا به صورت انبوه در کيسه ها و يا جعبه هاي سرگشاده، روي پيشخوان يا روي زمين است (بازار ایرانی، 1388).
- ریمون، آندره(1992)، شهر های بزرگ عربی اسلامی، ترجمه حسین سلطان زاده.
- بازار ایرانی (1388)، معاونت معماری و شهرسازی دفتر معماری و طراحی شهری، وزارت مسکن و شهرسازی.