حمام سنتی ایرانی
معماری حمام سنتی را می توان جزء معماری های شفابخش قرار داد چراکه مهم ترین فلسفه ایجاد گرمابه ها را باید در حفظ بهداشت و سلامتی جامعه جستجو کرد، توجه ادیان به حفظ سلامتی انسان، توصیه و احکام مفصلی را در این خصوص به همراه داشته است. چنانکه امروزه برخی از احکام ازنظر پزشکی به اثبات می رسد (لطفی و مسجدی، 1392 : 179). با توسعه حمام های عمومی در شهرهای اسلامی، این بنا جزئی لاینفک از مجموعه های شهری و روستایی بین راهی شد و کاربری های بسیار متفاوتی از لحاظ پزشکی، قرنطینه، پیشگیری از بیماری، محل خواب فقرا، نظافت و سلمانی، محل جشن ها و … را در خود جای داد. به همین دلیل، مینیاتوریست ها، شاعران، ادیبان، پزشکان، محتسبان، فقها، نقاشان، معماران، متصدیان تاسیسات و صنعتگران در چگونگی ساخت حمام ها اعمال نظر کردند و باعث پیشرفت، توسعه و عظمت این بناها شدند(محمد مرادی و اخترکاوان، 37: 1387). عوامل متعددی در شکل گیری فضاها و بخش های حمام نقش داشته اند که مهم ترین آن ها را می توان تنظیم دما و رطوبت، مسیر دسترسی و قرارگیری در داخل یک بافت شهری، وجود آب های روان و ایجاد راه های خروجی برای فاضلاب دانست( شرکت مسکن سازان استان یزد، 21: 1374)
- لطفی، علیرضا، مسجدی، حسین( 1392 )، فرهنگ واره گرمابه، چاپ اول، تهران: کتاب آبان.
- شرکت مسکن سازان استام یزد (1374)، «گزارش طرح حفاظت و مرمت حمام خان یزد».
- محمد مرادی، اصغر، اخترکاوان، مهدی (1387)، بررسی عملکرد سامانه های حرارتی گرمابه های تاریخی ایران»، مجله بین المللی علوم مهندسی دانشگاه علم و صنعت ایران، ویژه نامه معماری و شهرسازی، شماره 6.