خونون در معماری ایرانی
به نگاره های زینتی کاشی مانندی گفته شده که بر پیشانی بنا می ساخته اند (نعیما، 50: 1376). معنی لغوی آن، سرپناه بارانگیر و باران گریز است (رفیعی سرشکی، 1382: 205). خوون یک نقش تزئینی است که با تکه های آجر تراشیده و موزائیک آن را پدیدآورده اند. آنگاه روی آن را با خاک و سریش رنگ هایی که در آب حل کرده اند به رنگ های گوناگون رنگرزی می کنند و در پیشانی ساختمان، میانه ستون ها و «فریز در» چیده می شود. برای ورود روشنایی و هوا به اتاق ها لوله های گلچین را سوراخ کرده و نقش هایی پدید آورده و آن لوله ها را در بالای درها و پنجره ها می نشانیدند(طاهباز و همکاران، 1391).
- طاهباز، منصوره، شهربانو جلیلیان، فاطمه موسوی(1391)، بررسی عملکرد در / پنجره از نظر نور روز در نمونه هایی از خانه هایی قدیمی کاشان، تهران ،معاونت پژوهشی و فناوری دانشگاه شهید بهشتی.
- رفیعی سرشکی، بیژن(1382) .)فرهنگ مهرازی، معماری ایران، تهران: مرکزتحقیقات ساختمان و مسکن.
- نعیما، غلامرضا (1376)، دزفول شهر آجر، تهران: سازمان میراث فرهنگی کشور.