رسمی بندی در معماری ایرانی
رسمی بندی در لغت ترکیب دو اصطلاح “رسمی” به معنای طرح و رسم کردن به علاوه “بستن” به معنای بافتگی و تنیدگی هندسی است. رسمی بندی نوعی تاق است که از تقاطع قوس هایی که از پای کار شروع و به شمسه ی بالا منتهی می شوند، به وجود می آید که در بعضی موارد تزیینی و در بعضی موارد باربر است (شعرباف، 1385: 12). همانطور که پیش از این نیز ذکر شد عده ای از صاحب نظران این حوزه، دو اصطلاح کاربندی و رسمی بندی را مترادف یکدیگر در نظر گرفته و به نوعی سازه پوشاننده سقف، شامل باریکه تاق های متقاطع تحت یک نوع قوس مشخص که از تقاطع آن ها استخوان بندی پوشش سقف به وجود می آید (بزرگمهری، 1: 1385). رسمی بندی فاقد مقاومت باربری است، لذا همواره در نقش آمود ظاهر شده و پایین سقفی دیگر (پس تاق) و متکی بر آن قرار می گیرد. بر اساس مطالعات صورت گرفته، کاربردهای گوناگون این نوع آمود در دو حالت کلی قابل دسته بندی هستند، دسته ای در زیر پوشش اصلی ظاهر می شوند و دسته دیگر -بمثابه نیم کار- غیرباربر در زیر فضاهای از یک سو باز قرار می گیرند (امجد محمدی، 1396).
- امجدمحمدی، امیر، احد نژادابراهیمی، و یاسر شاه بازی (1396)، کاربردهای کاربندی در معماری ایرانی استقرار در نقاش چپره سازی پنجمین کنگره بین لمللی عمران، معماری و تو سعه شهری، دانشگاه شهید بهشتی تهران.
- بزرگمهری، زهره (1385)، هندسه در معماری ایران، انتشارات سازمان میراث فرهنگی کشور، تهران.
- شعرباف، اصغر (1385)، گزیده آثار استاد اصغر شعرباف، گره و کاربندی، به اهتمام مهدی مکی نژاد، فرهنگستان هنر، تهران.
- معماریان، غلامحسین (1391)، معماری ایرانی: نیارش، جلد اول، انتشارات نغمه نو اندیش، تهران.