روش تحقیق اتنوگرافی
اتواتنوگرافی روایت گری است که تحلیل و تفسیر فرهنگی برآمده از تجربیات شخصی پژوهشگر در بستر اجتماع و فرهنگ را با جزئیات روایت ترکیب می کند و از رویکرد پژوهش علوم اجتماعی و مردم شناسان تبعیت می کند. در نهایت نیز انتظار این است که داستان های اتواتنوگرافان، در زمینه هایی اجتماعی – فرهنگی وسیع تری مورد تأمل و تحلیل و تفسیر قرار گیرند. به عبارتی اتواتنوگرافی رویکردی از پژوهش و نگارش است که در پی توصیف و فرایند و تحليل نظام مند (graphy)، تجربه ی شخصی (auto)، به منظور فهم تجربه ی فرهنگی (ethno) است. این تعریف برآمده از مدل مفهومی سه بعدی الیس و بوچنر، برای تشریح پیچیدگی و گوناگونی اتواتنوگرافی است. از نظر آن ها «اتواتنوگرافی» بسته به تأكید بر فرایند پژوهش (graphy)، فرهنگ (ethno) و خود (auto)، چند گونه است، (Carolyn, ۲۰۰۰: ۷۰۴). اتواتنوگرافی کمک می کند تا بتوانیم به نحو بهتری با بستر اجتماعی و منابع فرهنگی و سرزمین و زادگاه زیستی و فرهنگی خود ارتباط برقرار کنیم. همچنین می تواند مشکل جدی که روشنفکران و تحصیل کردگان دانشگاهی در کشورهای حاشیه یا جنوب «بیگانگی فرهنگی» معمولا با آن روبرو می شوند، کم کند یا حتی از میان ببرد. چرا که یکی از اهداف اصلی اتواتنوگرافی تامل و باز اندیشی در تجربه های زیسته پژوهشگر است. بنابراین لاجرم باید به طور مستمر و منظم به «زیست جهان اجتماعی» که در آن زندگی کرده است، توجه عمیق، دقیق و همه جانبه داشته باشد. این توجه به زیست جهان خود مانع از آن می شود که پژوهشگر از فاصله ی دور به فرهنگ و جامعه خود نگاه کند. در واقع اتواتنوگرافی تلاشی روشمند برای پیوند زدن پژوهش گران علوم اجتماعی با تاریخ، فرهنگ و جامعه ی مورد مطالعه به قوی ترین شکل ممکن است (فاضلی، 473: 1392).
- فاضلی، نعمت الله (1392)، پشت دریاها شهری است، تهران، انتشارات تیسا.
- Ellis, C. et Bochner, A.P, Autoethnography, personal narrative, and personal In N.K. Denkin, et Y.S. Lincoln, (éd.) Handbook of qualitative research (2e éd.), 2000.