ساباط در معماری ایرانی
ساباط اتاق بالای گذر است (قبادبان، 1373). دالان و گذر سرپوشیده که عنصر اقلیمی است (توسلی، 1391). ساباط نیز از دیگر بناهای وابسته به راه بوده است. جزء اول آن، ((سا)) به معنای آسایش و جزء دومش پسوند ((بات)) نمودار ساختمان و بنا و آبادی و عمارت است، و روی هم رفته به جای استراحتگاه و آسایش امروزی بکار می رفته است. ساباط به کلیه بناهایی که به منظور آسودن برپا می شده، چه در شهر چه در بیرون از آن اطلاق می شده است. ساباط دارای سه تا هفت دهانه سرپوشیده است که دو سوی آن تخت گاه های کوچکی به اندازه یک تخت یا نیمکت قرار دارد و اغلب دهانه میانی درگاه آب انباری است که آب خنک و گوارا دارد. این واژه که تقریباً به همه زبان های آرامی، ایرانی، فرنگی و تازی وارد شده، در زبان های ایرانی و از آن میان فارسی ریشه کهن دارد. ساباط به کلیه بناهایی که به منظور آسودن برپا می شده، چه در شهر و چه در بیرون از آن، اطلاق می شده است. در شهرستان های جنوبی ایران هنوز هم این واژه درست در جای خود به کار می رود(پیرنیا، 231: 1390).
- پیرنیا محمد کریم (1390)، ﺁﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﺎ ﻣﻌﻤﺎﺭﻱ ﺍﺳﻼﻣﻲ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ
- قبادیان، وحید (1370)، “بررسی اقلیمی ابنیه سنتی “، تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
- توسلی، محمود (1391)، “ساخت شهر ومعماری در اقلیم گرم و خشک ایران”، اصلاح چاپ نخست، تهران: تندیس نقره ای.