ساختمان های بلند مرتبه
ساختمان های منفرد مرتفع که ارتفاع آن بلندتر از قطر دایره محاطی پلان باشد بلند مرتبه خواهند بود (ناطقی الهی، 1375). هنگامی که ارتفاع ساختمان باعث شود نیروهای جانبی ناشی از زلزله و باد بر طراحی آن تاثیر بگذارد، بر این مبنا از لحاظ ارتفاع ساختمان های بیشتر از 10 طبقه، بلند مرتبه به شمار می آیند. ساختمان های بلند دارای پیچیدگی هایی از لحاظ طراحی معماری و مسائل شهری می باشند، اما توجه به مسائل فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی، همانند پرداختن به موارد تکنیکی و ساختاری از ضروریات طراحی و ساخت آن ها به شمار می رود. پس از گذشت چند دهه از ظهور بلندمرتبه سازی، ساختن ساختمان های بلند با شیوه جدید در شهرهای بزرگ ایران مانند تهران نیز آغاز گردید. اما همواره به دلیل عدم برخورد مناسب با پدیده بلندمرتبه سازی، مشکلات و نارسایی هایی در نحوه استفاده از این بناها وجود داشته است. متاسفانه در حال حاضر در شهرهای بزرگ ایران در حالی شاهد رشد و گسترش بناهای بلند هستیم که با این گونه ساختمان ها مانند ساختمان های کوتاه و متعارف برخورد می شود(بمانیان، 1376). سیاست های شهر نشینی در ایران نیز با انگیزه صرفه جویی در مصرف زمین گران قیمت مراکز شهرهای بزرگ، به بلند مرتبه سازی روی آورد و به راهکاری جهت پاسخگویی به نیاز روز افزون جمعیت جوان کشور به مسکن تبدیل شد (فرهودی و محمودی، 73: 1380).
- بمانیان، محمدرضا (1376)، «عوامل موثر بر شکل گیری ساختمان های بلند در ایران»، دانشکده هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، پایان نامه دکتری تخصصی در رشته معماری.
- ناطقی الهی، فریبرز (1375)، رفتار و طراحی ساختمانهای بلند، وزارت فرهنگ و آموزش عالی، موسسه بین المللی زلزله شناسی و مهندسی زلزله، تهران.
- فرهودی، رحمت ا…، محمدی، علیرضا (1380)، تاثیر احداث ساختمان های بلندمرتب بر کاربری های شهری . مناطق 1،2 و 8 تهران، پژوهش های جغرافیایی، شماره 41.