صفه در معماری ایرانی
نشستن گاه سوار از زین اسب، ایوان مسقف، غرفه مانندی درون اطاق بزرگ که کف آن کمی بلندتر است و خانه تابستانی مسقف (Moean, 2004). صفه در فرهنگ عمید، به صورت ایوان، شاه نشین، غرفه مانندی در داخل اطاق یا مسجد، خانه تابستانی سقف دار و جای سایه دار، تعریف شده است (Amid, 1998). در فرهنگ مهرازی، صفه به مفهوم سکوی مسقف و ایوانی که کف آن بالاتر از زمین باشد، تعریف شده که یک طرف آن باز است (رفیعی و همکاران، 1383). در فرهنگ معماری سنتی ایران، اولین معنایی که برای واژه صفه در نظر گرفته شده، سکو (Falahfar, 2001).
- رفیع زاده، ندا، رنجبرکرمانی، علی محمد، رفیعی سرشکی، بیژن(1383)، فرهنگ مهرازی(معماری) ایران، مرکز تحقیقات راه، مسکن و شهرسازی، نوبت 1.
- Amid, H. (2004). Amid Dictionary. Tehran: Amir Kabir Publishing.
- M. (1993). Persian Culture. Tehran: Amir-Kabir Publishing.
- Falahfar, S. (2001). Traditional Iranian Architecture Words, Tehran: Kamyab Publishing