معماری سبز
«فرآیندی در جهت افزایش کیفیت ساختمان که در آن، ساختمان ها و مکان قرارگیری آن ها از آب، انرژی و مصالح استفاده نموده و تاثیرات منفی ساختمان را روی سلامت انسان و محیط، از طریق مکان یابی بهتر، طراحی، ساخت، اجرا و نگهداری چرخه زندگی کامل یک ساختمان کاهش دهد». بنابراین ساختمان سبز، نه تنها به محیط زیست آسیب نمی رساند، بلکه به گونه ای مثبتی در اکوسیستم مشارکت می نماید و حتی ممکن است به درمان اثرات ناشی از منظرهای آسیب رسان کمک نماید (دباغیان، 1388). «ساختمان سبز منجر به افزایش کارآمدی ساختمان ها با استفاده از انرژی محیطشان، آب، هوا و مصالح و کاهش تاثیر ساختمان ها بر سلامتی انسان و محیط با ایجاد موقعیت بهتر در طراحی، ساخت، عملکرد، حفاظت و نگهداری در چرخه کامل ساختمان می شود» (نساج، 1387). معماري سبز نوعي از طراحي را در بر مي گيرد كه در آن هر بنا رضايت ساكنين را در همه زمينـه هـاي فيزيولـوژيكي و روحي و رواني فراهم كند و هم بايد با بهره گيري سنجيده از راهكارهاي توسعه پايدار از مواد طبيعي پايـدار و غيـر مضر براي زندگي انساني كم ترين آسيب را به محيط زيست وارد كند (حاج سقطی، 1380).
- دباغیان، فرنوش (1388)، «بام های زنده»، نشریه معماری منظر، شماره 49 ،تهران.
- نساج، مینا (1387)، «بام سبز» مجله معماری و شهرسازی، شماره 6 ،تهران.
- اصـول و كـاربرد انـرژي خورشـيدي ، اصـغر حـاج سـقطي ، تهـران : دانـشگاه علـم وصـنعت ايـران ، مركزانتشارات 1380 .