معماری های تک
بر اساس اسناد موجود اولین بار لفظ های-تک به این نوع معماری در کتابی با عنوان “سبک صنعتی و مرجعی برای طرحی خانه” در سال ۱۹۷۸ پدیدار گشته است. آنچه به عنوان های-تک در این کتاب مطرح شده است استفاده از مصالح و ظاهری صنعتی در طراحی معماری می باشد (1988 ,Davies). معماران سبک های-تک تکنولوژی را دستاورد بزرگ مدرنیته و مهم ترین عامل توسعه و پیشرفت در قرن بیستم می دانند.معماری های-تک فرزند خلف معماری مدرن است. در اکثر ساختمان ها، بام ساختمان به عنوان سطح پنهان و فراموش شده ساختمان فرض می شود، ولی در ساختمان های های-تک بام سطح پنجم بنا است و کاملا طراحی می شود. اصول فکری و طراحی این سبک را می توان در ده مورد ذیل خلاصه کرد:
- بینش پوزیتیسویسم و خوشبینی به علم و پیشرفت علمی و تکنیکی؛
- نمایش تکنولوژی به عنوان عصاره و دستاورد عصر جدید؛
- نمایش پروسه ساخت؛
- شفاف نمودن، لایه لایه کردن و نمایش حرکت در ساختمان؛
- نمایش ساختار و اجزاء درون بنا در نمای ساختمان؛
- استفاده از رنگ های روشن و ساده؛
- سازه و ساختار به عنوان تزیینات؛
- استفاده از اجزاء کششی سبک (قبادیا، 1389).
- قبادیان، وحید(1389)، مبانی و مفاهیم در معماری معاصر غرب، دفتر پژوهش های فرهنگی، چاپ چهاردهم
- Davies, Colin (1988) High Tech Architecture, first published, Stuttgart, Thames and Hudson Ltd.