میدان در فضای شهری
واژه ميدان به طور عام اين گونه تعريف شده است: ميدان مركب از مي + دان (پسوند ظرفيت)، ظرف و آوند شراب و پياله شراب خوري، در فارسي به معناي پياله مي است. عيش فراخ خوش، صفحه، زمين بي عمارت (دهخدا، 1377). آگورا ، فوروم، بازار، ميدان، پياتزاو پلازا اسامي مختلفي است كه در جوامع مختلف به فضايي كه عملكرد ميدان را دارد داده شده است (ابراهيمي، 1388: 108). ميدان ها فضاهايي هستند كه از مجموعه بناها در پيرامون خود شكل مي گيرند اين فضاها عموما باز بوده و فعاليت ها و عملكرد هاي مختلفي را در خود جاي مي دهند در نتيجه اشكال اين فضا ها به تبع نيازها و مفتضيات زماني مختلف، متفاوت است. ميدان ها در طول تاريخ داراي عملكردهاي مختلفي بوده اند از جمله مي توان به فعاليت هاي اجتماعي، فرهنگي، ورزشي، تفريحي و تفرجي، عرصه اي براي برگزاري جشن ها و مراسم، محل وقوع حوادث و داد و ستد و فضايي براي شكل گيري داد و ستد بوده اند(صدقي و البسطويسي، 2010 : 27). میدان عرصه نمایشی برای زندگی یک شهر، از حرکت، کوشش و تلاش برای زندگی و سرزندگی شهروندان اش خبر می دهد. میدان با طرح و ترکیبش به شهر هویت می بخشد. این هویت بخشی وابسته به قدرت ، خلاقیت، هنر و کمال دوستی مردم در آن است (ابراهیمی، 1388: 107). میدان در شهر سازی ایران عموماً جایگاهی برای اجتماع مردم شهر و حومه، تبادل اقتصادی و گهگاه نیز محل برگزاری ورزش و تفریحات جمعی ، رژه سپاهیان، آگاهی رسانی جمعی و گاهی تنبیه خاطیان ومجرمان بوده است (ابراهیمی، 110: 1388).
- ابراهیمی، محمد حسن. (1388)، میدان فضاهای تعریف شده شهرهای ایرانی. نشریه هویت شهر ، 3 119-107 (4).
- دهخدا ،علي اكبر (1377)، لغت نامه دهخدا، انتشارات و چاپ دانشگاه تهران.
- ابراهيمي، محمد حسن (1388)، ميدان؛ فضاهاي تعريف نشده شهرهاي ايراني، نشريه هويت شهر،سال سوم، شماره 4.