ورودی
ورودی یکی از مهم ترین فضاهای هر نوع اثر معماری و از جمله عناصری است که روحیه جامعه را منعکس می کند. زیرا اولین مکانی است که فرد مقیاس انسانی بنا را لمس و با آن ارتباط برقرار می کند. از اصطلاح ورودی استنباط می شود که حد وسط بین فضای بیرون و درون و به لحاظ فضایی قابل تعریف است. پس در این تعریف هر گونه روزنه و مدخل ورودی تعریف نمی شود. از طرف دیگر ورودی پیوند دهنده فضای بیرون به درون است و در نتیجه به چگونگی سازماندهی درون و بیرون بستگی دارد. ورودی مقدمه و معرف فضای درون است و به لحاظ کاربری و دسترسی بیش از هر بخش دیگری اهمیت دارد. ورودی ها به عموم اختصاص دارند، بنابر این پیام ورودی مهم ترین پیام معماری به مخاطب است (افشار نادری، ۱۳۹۱). ورودی به معنی مجموعه فضایی پیچیده، حلقه ای واسط بین بیرون و درون هر مجموعه اعم از شهر، باغ، کاروانسرا یا خانه جزء جدایی ناپذیر معماری، از بدو پیدایش آن تا به امروز بوده. این مفهوم فضایی از یک سو از عملکرد بنا متأثر بوده. چنان که در درخشان ترین آثار معماری ایرانی، ورودی علاوه بر برآوردن نیاز ورود، به بهترین شکل و منطبق با نیاز مخاطبان، به نشانه ای برای خواندن مجموعه ای از مفاهيم وابسته به بنا تبدیل شده است (پارسی، ۱۳۹۱). ورودی مرز بین دو زندگی و در بسیاری از موارد بین زندگی خصوصی و عمومی است. مثال های متعدد نشان می دهد دقیق ترین تعریف برای ورودی مرز بین دو فضاست که که به لحاظ ابعاد به گونه محسوسی کوچک تر از دیگری است این مرز به فضای کوچک تر تعلق دارد (افشار نادری، ۱۳۹۱).
- پارسی، فرامرز (1391)، فضاهای ورودی درمعماری ایرانی، مجله معمار: 59.
- افشار نادری، کامران (1391)، ورودی، مجله معمار: 59.