پاچنگ در معماری ایرانی
پنجره اي که تا کف کشیده نمی شود و زير آن دست انداز بسته است(پیرنیا، 1384). پاچنگ یا باجه پنجره هایی مشبک بوده که از زمین فاصله داشته است. برای ساختن این گونه پنجره از نوعی آجرهای لعابدار آبی بهره می جسته اند که بسیار شفاف بوده و تولید نور می کرد (شمس، 1389).
- پیرنیا، محمد کریم (1384)، آشنایی با معماری اسلامی ایران، تهران: سروش دانش.
- شمس، صادق (1389)، واژه مامه سنتی معماری ایران، علم و دانش، چاپ دوم.