چهارطاقی در معماری ایرانی
چهارطاقی فضایی است سرپوشیده به شکل گنبد که بر روی چهار پایه استوار شده است. اگرچه برای این فضا به خصوص در معماری اسلامی تفاسیری چون عالم سرور و نماد سبکی و تحرک کلی روح، وحدت و گثرت و هندسه های قدسی مربع و دایره را ابراز می دارند، اما نمی توان دلایل ساختمانی در ظهور این اندام معماری را نادیده گرفت (اردلان، 1382: 75). قبه و گنبدي که بر چهار پایه و ستون استوار شود و از هر جانب طاقی هلالی دارد و هر یک از طاق هاي چهارگانه بر دو پایه و ستون نهاده شود و سقف و گنبد بر این پایه ها و طاق ها قرار گیرد (دهخدا، 1372). سقف یا گنبدي که بر روي چهار پایه بنا شده و چهار طرف آن باز باشد (معین، 1363)
- اردلان، نادر و بختیار، لاله. 1382 . حس وحدت. تهران : نشرخاک.
- دهخدا، علی اکبر (1372)، لغتنامه دهخدا. زیر نظر محمد معین و سید جعفر شهیدي. تهران: دانشگاه تهران.
- معین، محمد (1363)، فرهنگ فارسی. تهران: امیر کبیر.