رباط در معماری ایرانی
ساختمان های کنار و بیرون شهر بودند که دارای اتاق های متعدد پیرامون حیاط مرکزی بودند (پیرنیا، 1391). رباط در اصل کلمه ای عربی است و پس از پیدایش دین اسلام، در ایران متداول شده. این کلمه را ابتدا در زمان تسلط تازیان بر ایران، برای پست های امدادی سربازخانه ها و ایستگاه های نظامی بکار برده اند (احسانی، 19: 1381). ((رباط)) به معنی بستن و پیوند دادن است و بیش تر به معنی بستن حیوان در نقطه ای برای نگهداری و محافظت به کار رفته و سپس به همین تناسب به معنی محافظت و مراقبت به طور کلی آمده است. ((مرابطه)) به معنی محافظت مرزها و هم چنین به معنی مراقبت از هر چیز دیگر می آید چنان که در قرون نخستین اسلامی غازیان ثغور(جنگجویان مرزها) و داوطلبان جنگ با کفار را مرابطون می گفتند. به محل بستن و نگاهداری حیوانات نیز ((رباط)) گفته می شود و به همین تناسب کاروانسرا را در زبان عربی ((رباط)) می گویند (کریمی، 524-507: 1374).
- پیرنیا محمد کریم (1390)، ﺁﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﺎ ﻣﻌﻤﺎﺭﻱ ﺍﺳﻼﻣﻲ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ.
- کریمی، فاطمه (1374)، مقدمه ای بر شناخت رباط در ایران، مجموعه مقالات اولین کنگره تاریخ هنر معماری و شهرسازی ایران، ارگ بم- کرمان جلد سوم. 507 –