طنبی در معماری ایرانی
طنبی یعنی چادر، در معماری اتاق بزرگی است که در وسط ساختمان قرار دارد و اطراف آن را دیگر فضاها می گیرند، به اتاق دراز نیز گویند(پیرنیا و معماریان، 1396). اگر تالار رو به میانسرا باز نمی شد و در میان اتاق های دیگر جای می گرفت، به آن تنبی می گفتند. تنبی با گرمای تابستان و سرمای زمستان بسیار سازگار بود. این فضا رو به میانسرا، درگاه و پنجره ای نداشت و نورگیری آن از آسمانه بود و آسمانه آن را بیشتر دولایه می ساختند تا هوای درون را خنک نگه دارد(نیلفروشان، 1386).
- پرنیا، محمد کریم، معماریان، غلامحسین(1396)، آشنایی با معماری اسلامی ایران، ناشر غلامحسین معماریان، نوبت 24.
- نیلفروشان، محمدرضا ( 1386)، معماری ایرانی(از آـغاز دوره قاجاریه)، کانون آگهی و تبلیغات ارشاد، اصفهان.