پل های سنتی
پل برای پیمودن راه، عنصری حیاتی محسوب می گردد. قبل از به وجود آمدن پل به عنوان یک گونه معماری برای رفع موانع طبیعی، به ویژه گذر از عرض رودخانه ها و دره ها، زندگی بشر با مشکلاتی مواجه بود که این امر مانع از پیشرفت و گسترش تمدن های انسانی در جوامع مختلف می شد. رودخانه ها و دره ها یکی از موانع مهم راه سازی در دوره های تاریخی مختلف بوده است. با وجود بارندگی های نسبتا فراوان در نواحی شمالی و غربی، ایران دارای شبکه گسترده و وسیعی از آب های روان به صورت رودهای فصلی و دائمی است (نوراللهی، ۹۴:۱۳۹۴). پل هایی که در ایران ساخته می شدند، کارکردهای اساسی و گاه متفاوتی داشتند و می توانستند کارکردهای جانبی مختلف به خود بگیرند، اما نقش عملکردی و کارکرد اصلی پل هم چنان توسعه حرکت بود. عبور و مرور کارکرد اصلی پل ها است، اما گاهی علاوه بر این عملکرد، در پل های ایرانی ترکیبی از چندین عملکرد نیز به چشم می خورد (مروج تربتی و پورنادری، ۱۳۹۲: ۶۲).
- مروج تربتی، خاطره، پورنـادری، حسین(1392)، «بررسی تداوم سنت های موثر در شکل گیری پل خواجو؛ بر اساس مطالعه تطبیقی پل های تاریخی شهر اصفهان». مجله باغ نظر، شماره27 ،صص: 61-70.
- نوراللهی، علی(1394)، «پل های وقفی زنجان در دوره قاجار (پل میربها، پل سردار و پل سید)». فقـه و اصول، وقف میراث جاویدان، شـماره 89 ،صص: 93-116.