کاشی کاری در معماری ایران
کاشی کاری یکی از روش های دلپذیر معماری تزیینی در تمام سرزمین های اسلامی است.همراه با نقاشی دیواری و گچ بری،کاشی ها؛رنگ و طرح های فراوان را برای مساجد و مقبره ها و نیز کاخ ها و عمارت های شخصی به ارمغان آوردند (پورتر، 1389: 8). ﻛﺎشی کاﺭﻱ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻭﻳﮋﮔﻲ ﻫﺎﻱ ﻣﻬﻢ ﻣﻌﻤﺎﺭﻱ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﺑﻮﻳﮋﻩ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﺍﺳﻼﻣﻲ ﺑﻪ ﺷـﻤﺎﺭ ﻣـﻲ ﺭﻭﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺁﻥ، ﻧﻘﺶ، ﺭﻧﮓ ﻭ ﺑﺎﻓﺖ ﺧﺎﺻﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻨﺎ ﻫﺎ ﺷـﻜﻞ ﮔﺮﻓﺖ. ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻣﻨـﺎﻃﻖ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﺁﺟﺮ ﻭ ﺧﺸﺖ ﺑﺎ ﺭﻧﮓ ﻳﻜﻨﻮﺍﺧـﺖ ﺍﺳـﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣـﻲ ﺷـﺪ، ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎﻱ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻪ ﻭ ﻧﻤﺎﺩﻳﻦ ﺁﺛﺎﺭ ﺑﺴـﻴﺎﺭ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺩﺍﺷﺖ (ﻭﻳﻠﺒﺮ، 1363). به نظر می رسد کاشی ها، متناسب با مصالح ساختمانی یک منطقه با استفاده داخلی یا خارجی به شیوه های متفاوتی به کار رفته و به عنوان مکمل زیبایی معماری آجری رشد یافته اند. تحول و توسعه کاشی ها از عناصر خارجی کوچک رنگی در نماهای آجری آغاز و به پوشش کامل بنا در آثار تاریخی سده های چهاردهم و پانزدهم/هشتم و نهم”تیموریان”آسیای مرکزی منتهی شد.(پورتر، 1389: 8).
- پورتر (1382)، انتشارات موسسه مطالعات هنر اسلامی و کاشی های اسلامی، مرکز تحقیقات هنر اسلامی نگاره.
- ﻭﻳﻠﺒﺮ، ﺩﻭﻧﺎﻟﺪن (1363)، سیر تحول کاشیکاری در معماری ایران، ترجمه: ربابه خاتون پیله فروش، مجله کتاب ماه هنر 160ﺷﻤﺎﺭﻩ ،35 ﺹ.