گردشگری فرهنگی
گردشگری فرهنگی گونه ای از گردشگری است که به طور کلی یا جزئی به وسیله عرضه های هنری، میراثی یا تاریخی، تهییج و دارای انگیزه شـده اسـت. تمایزهای منطقه ای، منش نژادی و قومی، تاریخ و سیمای معاصر، تکه های به هم پیوسته از مکان ها، سنت ها و تجاربی هستند که نمایانگر یک کشور و مردم آن بوده و منعکس کننده تنوع و تجسمی از آن سرزمین می باشند (Edgell, 106: 2009). این نوع جهانگردی برای آشنایی میراث های هنری و فرهنگی، آداب و رسوم، بناهای تاریخی با هدف های آموزشی، تحقیقاتی و پژوهشی، صورت می گیرد. گردشگر فرهنگی مایل به آشنایی با فرهنگ مناطق مختلف خواهان کاوش در چشم اندازهای فرهنگی جوامع انسانی و درک آن ها است. در این نوع گردشگری به جذابیت های فرهنگی توجه می شود از قبیل موزه ها، نمایشگاه ها ارکسترها، نمایشنامه های هنرهای دستی معماری و… در ایران علاوه بر موارد فوق، آیین های سنتی نظیر تعزیه، مراسم چهارشنبه سوری، جشن های مذهبی زرتشتی عزاداری ها مانند محرم و … نیز از جذابیت های فرهنگی می تواند تعریف شود. گردشگری داخلی و بین المللی هم چنان یکی از برجسته ترین راه های مبادلات فرهنگی، ایجاد کننده تجربه شخصی نسبت به نه تنها از آن چه از گذشته باقی مانده است، بلکه زندگی و جامعه معاصر دیگران است. گردشگری فرهنگی برجسته ترین روش های مبادلات فرهنگی بین مردم کشورها و ارزشمند ترین روش های گفتگوی درون فرهنگی است. صنعت گردشگری اغلب آداب و رسوم و سبک زندگی غیر بومان را به عنوان جاذبه های توریستی عرضه می کند (می فروشد)، گردشگران نیز اغلب خواستار عرضه آن نوع از فرهنگ و سبک زندگی هستند که به طور قابل ملاحظه ای با فرهنگ و روش زندگی خودشان متفاوت باشد (رضوانی، 1385).
- رضواني، علي اصغر ( 1385)، جغرافيا و صنعت توريسم، تهران: دانشگاه پيام نور.
- Edgell, D,L. (2009). Managing Sustainable Tourism: A legacy for the Future. Jahad Daneshgahi publication. 35-36, 115-116.[in Persian].